Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z dnia 3 września 2015 r. w sprawie C‑463/14 (Asparuchowo Lejk Inwestmynt Kympani OOD przeciwko Direktor na direkcija „Obżałwane i danyczno osiguritełna praktika” Warna pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite) potwierdził, że pojęcie świadczenia usługi obejmuje umowy dotyczące wykonania na rzecz przedsiębiorstwa usług doradztwa, w szczególności prawnego, gospodarczego i finansowego w ramach abonamentu, w zakresie których usługodawca jest do dyspozycji zleceniodawcy w okresie trwania umowy.

Wyrok wydany został w związku ze sporem bułgarskiej spółki z fiskusem w przedmiocie odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego w związku z nabyciem usług doradztwa (w dziedzinie finansowania przedsiębiorstw, rozwoju działalności gospodarczej, doradztwa prawnego oraz usług w zakresie bezpieczeństwa informacji) w ramach płaconego cotygodniowo abonamentu. Zgodnie z zawartymi umowami usługodawcy m.in. mieli być do dyspozycji spółki bułgarskiej w określonych godzinach, a w razie potrzeby również zapewniać jej fizyczną obecność kompetentnej osoby. Usługodawcy zobowiązali się również do przekazywania zleceniodawcy dokumentacji. Organy podatkowe, w świetle ich zdaniem braku dowodów wykonania usług, potwierdzających rodzaj, liczbę i charakter świadczonych usług, wydały decyzję w której odmówiły spółce bułgarskiej prawa do odliczenia podatku VAT zafakturowanego przez usługodawców.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie tylko potwierdził, że w przedstawionym stanie faktycznym spełnione są przesłanki do uznania, że ma miejsce świadczenie usług, lecz wskazał także, że dla będących przedmiotem sporu usług, polegających zasadniczo na byciu do stałej dyspozycji klienta po to, aby świadczyć mu usługi, wynagradzanych zryczałtowanymi kwotami (tj. w drodze abonamentu) obowiązek podatkowy i wymagalność podatku następują z upływem okresu, za który ustalono zapłatę bez względu na to, czy i ile razy zleceniodawca skorzystał z usług usługodawcy.

Wyrok zdaje się więc rozwiewać wątpliwości co do tego, czy podatnicy mają prawo – pod warunkiem spełnienia pozostałych przesłanek – do odliczenia podatku VAT od płaconych za usługi doradcze ryczałtów, również wtedy, gdy w danym okresie rozliczeniowym nie miało miejsce świadczenie „rzeczywistych” usług, a cała aktywność usługodawcy ograniczyła się do pozostawania w gotowości do ich świadczenia.