Sąd Najwyższy uchwałą siedmiu sędziów z dnia 17 czerwca 2015 r., sygn. akt III UZP 2/15, rozwiał wątpliwości w zakresie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne członka zarządu, który w ramach prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej świadczy na rzecz spółki usługi zarządzania. W tego typu przypadkach problematyczne jest, czy podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne jest faktyczny przychód uzyskany przez menedżera, czy też podstawa ta jest stała jak u przedsiębiorców (60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego podawanego przez Główny Urząd Statystyczny).

Dotychczasowe orzecznictwo w zakresie tego, czy w przedstawionym stanie faktycznym tytułem do podlegania ubezpieczeniom społecznym będzie kontrakt menedżerski, traktowany na równi z umową zlecenia, czy też prowadzona działalność gospodarcza, było niejednolite. Uznanie, iż członek zarządu winien uiszczać składki jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w praktyce oznaczało w zdecydowanej większości przypadków o wiele niższe, składki.

Sąd Najwyższy nie przychylił się jednak do korzystnej dla menedżerów interpretacji przepisów, wskazując wprost, iż tytułem do podlegania ubezpieczeniom społecznym przez członka zarządu spółki akcyjnej, który zawarł z tą spółką umowę o świadczenie usług w zakresie zarządzania w ramach prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej, jest umowa o świadczenie usług (art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych – jednolity tekst: Dz. U. z 2015 r. poz. 121).

W konsekwencji wysokość składek na ubezpieczenia społeczne ustalana powinna być na podstawie przychodów faktycznie uzyskiwanych z tytułu świadczonych w ramach kontraktu menedżerskiego usług.

Omawianej uchwale nadana została moc zasady prawnej, a przedstawiona w niej wykładnia wiąże od dnia jej podjęcia, tj. od dnia 17 czerwca 2015 r.